WE WILL NOT SURRENDER....

Πρίν από περίπου ένα μήνα ο λαός της Λιβύης εξεγείρεται για να ανατρέψει το καθεστώς του Καντάφι. Ο ίδιος ο Καντάφι αρνείται να αφήσει την εξουσία και ανοίγει πυρά κατά των εξεγερμένων με αποτέλεσμα εκατοντάδες άνθρωποι καθημερινά να βρίσκουν το θάνατο. Την προηγούμενη βδομάδα, ο O.H.E. παίρνει απόφαση για στρατιωτική επέμβαση στη χώρα. Η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει ότι θα συμμετάσχει και παραχωρεί 2 F-16, 1 φρεγάττα και την στρατιωτική βάση της Σούδας στο ΝΑΤΟ. Στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας Αμερικάνικα, Αγγλικά και Γαλλικά αεροσκάφη και αναχαιτούν την αεράμυνα του Καντάφι και πολλά άρματα μάχης του. Η πολιορκεία συνεχίζεται ακόμα και τώρα, θρηνώντας χιλιάδες νεκρούς.

Η επέμβαση αυτή δεν πρόκειται να προστατεύσει το λαό της Λιβύης σε καμία περίπτωση από την καταστολή του καθεστώτος Καντάφι. Αντίθετα σκοπός της είναι μόνο ένας, η εκμετάλευση των πετρελαϊκών πηγών της χώρας, έτσι ώστε να εξασφαλίζουν οι επιχειρήσεις πιο χαμηλές ή και μηδαμινές ακόμα τιμές του πετρελαίου για να αυξάνουν το κέρδος τους. Γιατί αν ήθελαν απλά να δώσουν ένα τέλος στο θέμα της Λιβύης, τότε θα εκαναν επεμβάσεις σε Τυνησία και Αίγυπτο αντίστοιχα χώρες με μικρότερα πετρελαϊκά αποθέματα. Γιατί απλά δεν τους έπιασε ξαφνικά ο πόνος για να σώσουν το λαό της Λιβύης απ'το καθεστώς Καντάφι, ο οποίος αποτελούσε σύμμαχος των δυτικών δυνάμεων που τώρα τον πολεμούν.

Έτσι κι αλλιώς σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, οι κοινωνικές εξεγέρσεις κάθε άλλο παρά συμφέρουσες είναι για τις ηγεσίες των δυτικών δυνάμεων. Γι'αυτό το λόγο αποφάσησαν να κάνουν πράξη τα λόγια των αρχαίων Λατίνων - “Αν θές ειρήνη ετοίμαζε πόλεμο”-. Παρ'όλα αυτά ο λαός της Λιβύης δεν πτοείται, καταδικάζει την επέμβαση αυτή, δηλώνοντας ότι δεν θα υποκύψει στα σχέδια των δυτικών δυνάμεων και ότι η εξέγερσή του δεν θα τελειώσει με αυτό το τρόπο.

Μέσα σε όλα αυτά η ελληνική κυβέρνηση με την επιλογή της να επέμβει στον πόλεμο αυτό, αναλαμβάνει το ηθικό κυρίως κόστος, καθώς εκατοντάδες άνθρωποι καθημερινά βρίσκουν τον θάνατο μέσα από τις επιθέσεις που γίνονται, αλλά και το πολιτικό κόστος ταυτόχρονα γιατί σε περίοδο οικονομικής κρίσης παραχώρησε άρματρα μάχης και την στρατιωτική βάση της Σούδας. Και εδώ έρχεται να τονιστεί το αντιφατικό στοιχείο της εσωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό, που ενώ γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες υποδοχής των μεταναστών και των προσφύγων, η κυβέρνηση επέλεξε να συμμετάσχει σε ένα πόλεμο, παγκοσμίου χαρακτήρα, δημιουργώντας έτσι μεταναστευτικά κύματα, τα οποία θα έχουν ως πρώτο σταθμό την Ελλάδα λόγω γεωγραφικής θέσης. Αυτό υποχρεώνει την κυβέρνηση να αλλάξει την πολιτική της στο μεταναστευτικό, για να αποφευχθούν ακραία περιστατικά, όπως αυτό με την απεργία πείνας τως 300 μεταναστών, που πολλοί από αυτους έφτασαν πολύ κοντά στο να χάσουν ακόμα και τη ζωή τους.

Και εμείς τι; Καθόμαστε απλά και τους παρατηρούμε;